W swoim pierwszym spisanym dokumencie – adhortacji apostolskiej Dilexi te papież Leon XIV pozostaje w bezpośredniej ciągłości ze swoim poprzednikiem. Tekst ten, będący owocem projektu papieża Franciszka, nad którym Leon XIV pracował i który kształtował, jasno wskazuje na centralne miejsce ubogich w Kościele.

Papież pokazuje, że miłość do ubogich nie jest jakimś heroizmem niektórych chrześcijan czy dobroczynnością oderwaną od wiary. Umieszcza ubogich w centrum Kościoła, czerpiąc z Pisma Świętego, tradycji patrystycznej i historii chrześcijaństwa. W przededniu Soboru Watykańskiego II Jan XXIII podsumował to w następujący sposób: „Kościół ukazuje się takim, jaki jest i jaki pragnie być, jako Kościół wszystkich, a zwłaszcza Kościół ubogich”. Wszystkich, nikogo nie wykluczając, a zwłaszcza ubogich. Po soborze temat preferencyjnej opcji na rzecz ubogich pojawiał się wielokrotnie. Był on bliski katolikom Ameryki Łacińskiej, ale także św. Janowi Pawłowi II, który – jak przypomina Leon XIV w Dilexi te – zdefiniował go jako „specjalną formę pierwszeństwa w praktykowaniu miłości chrześcijańskiej, poświadczoną przez całą Tradycję Kościoła”.