Abp Gądecki do kapłanów: budujcie na modlitwie, zaangażowaniu i świadomości ofiary
Z apelem o oparcie się w życiu kapłańskim na modlitwie, bezinteresownym zaangażowaniu i świadomości ofiary zwrócił się do duchownych archidiecezji poznańskiej abp Stanisław Gądecki. – Doświadczenie uczy, że realizacja powołania zależy w wysokim stopniu od tego, jakie miejsce zajmują w naszym życiu wartości Boże – mówił metropolita poznański.
Przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski koncelebrował w Wielki Czwartek Mszę Krzyżma Świętego w poznańskiej katedrze z biskupami i kapłanami archidiecezji. Dużą część homilii abp Gądecki poświęcił rozważaniom o kapłaństwie wypowiedzianym przez abp. Jerzego Strobę, którego popiersie zostało odsłonięte w kaplicy Szołdrskich. Zmarły kilkanaście lat temu metropolita poznański został przedstawiony na pomniku z Katechizmem Kościoła Katolickiego, w którego przygotowaniu brał udział.
Zwracając się do kapłanów abp Gądecki ukazał ich zadania w perspektywie kapłaństwa Starego Testamentu, posługi Jezusa Chrystusa i działania apostołów. Metropolita poznański przekonywał, że po święceniach kapłaństwo musi być otoczone opieką, by było światłem wytyczającym drogę i miało siłę, która porządkuje całość życia.
– Jak trzeba budować powołanie, scalać je, bronić go w kapłaństwie? Najpierw przez modlitwę. modlitwa jest wołaniem o pomoc, wołaniem koniecznym, bo powołanie jest ponad siły człowieka. Lecz modlitwa jest także refleksją, jest zastanawianiem się nad tym, jaki jest mój stosunek do powołania, jak skutecznie kształtuje ono moje życie kapłańskie – cytował abp. Strobę metropolita poznański.
Reklama
Abp Gądecki zwrócił uwagę kapłanów na konieczność zaangażowania w posługę całym sercem i całą duszą, bez obliczania godzin i zmniejszania ich ilości. – To pełne zaangażowanie zbliża do Bożej rzeczywistości. Ono pogłębia przeżycie wartości naszego powołania i dlatego buduje powołanie – mówił przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski.
Metropolita poznański zauważył również, że dla obrony powołania i budowania go konieczna jest świadomość składania ofiary. – Być kapłanem, to nie tylko zaaprobować, ale zrozumieć głęboko sens ofiary. Uzupełnia ona to, czego nie dostaje naszej pracy. Bardzo ważnym wyrazem tej ofiary jest celibat kapłański, czyli bezżenność i czystość z miłości do Królestwa Bożego – podkreślił abp Gądecki.
– Za całość swego życia odpowiada kapłan przed Bogiem, przed Kościołem i przed człowiekiem – mówił metropolita poznański. Abp Gądecki podziękował kapłanom za ich codzienny trud duszpasterski, którym wspierają posługę biskupa.
W archidiecezji poznańskiej posługę pełni 816 księży diecezjalnych i 531 zakonnych.
Słowa Chrystusa „Duch Pański nade Mną, ponieważ Mnie namaścił i posłał” odnoszą się do wszystkich ludzi. Wszyscy jesteśmy królewskim kapłaństwem. Niektórych z nas Jezus ustanawia kapłanami w sposób szczególny, po to, byśmy służyli całemu ludowi Bożemu – powiedział kard. Kazimierz Nycz. Metropolita warszawski w Wielki Czwartek przewodniczył Mszy Krzyżma w archikatedrze św. Jana Chrzciciela. Eucharystię dziękczynną za dar kapłaństwa koncelebrowali nuncjusz apostolski w Polsce abp Celestino Migliore oraz biskupi pomocniczy Piotr Jarecki i Rafał Markowski.
W homilii kard. Nycz przypomniał, że Msza Krzyżma ma przypominać wszystkim wiernym ich własny chrzest, a dla zgromadzonych w świątyni kapłanów być okazją do odnowienia przyrzeczeń i dziękowania Bogu za wielki dar kapłaństwa. Przywołał postać zmarłego niedawno ks. Andrzeja Polaka, którego liczne zasługi dla archidiecezji warszawskiej sprawiły, że na trwałe zapisał się w jej historii. Jak zaznaczył hierarcha, kapłan ten w ostatnich chwilach swojego życia, świadomy bliskości śmierci, z wielką pokorą dziękował Bogu, że został wybrany do stanu kapłańskiego - Każdy z nas, księży, powinien przeżywać swoją posługę w tych kategoriach. Przyszliśmy tu dziś, aby na nowo rozpalić w sobie ogień, który zapłonął w nas, gdy biskup włożył na nas ręce – przekonywał metropolita warszawski. Następnie przypomniał dwie postacie wielkich Prymasów, którzy wyświęcili większość z obecnych w archikatedrze księży: kard. Stefana Wyszyńskiego oraz kard. Józefa Glempa, a którzy mogą być wzorem przeżywania kapłaństwa jako służby bliźnim.
Człowiek jest wielki nie przez to, co ma, nie przez to kim jest, lecz przez to, czym dzieli się z innymi. Jan Paweł II
Bóg nie pogodził się ze śmiercią człowieka. Chrystus przyszedł na świat, aby o tym świat przekonać. Chrystus umarł na krzyżu i został złożony do grobu, by temu właśnie dać świadectwo: Bóg nie pogodził się ze śmiercią człowieka! Jest bowiem Bogiem żyjących, a nie umarłych (…) Chrystus zmartwychwstał w określonym momencie dziejów, ale wciąż pragnie powstawać z martwych w życiu niezliczonej rzeszy ludzi, w życiu jednostek i ludów. Owo powstawanie z martwych wymaga współdziałania człowieka, współdziałania wszystkich ludzi. Ale w tym zmartwychwstaniu zawsze ujawnia się tamto życie, które przed tylu wiekami w wielkanocny poranek pokonało grób. Wszędzie tam, gdzie serce, przezwyciężając egoizm, przemoc, nienawiść, pochyla się z miłością ku temu, kto jest w potrzebie, tam i dziś zmartwychwstaje Chrystus (…) Wszędzie tam, gdzie umiera człowiek, który przeszedł przez życie wierząc, miłując i cierpiąc, zmartwychwstanie Chrystusa świętuje swe ostateczne zwycięstwo.
Przypomnij sobie słowa Matki Bożej z Fatimy o konieczności odmówienia przez Franciszka Marto wielu różańców. Wizjoner do końca swego krótkiego życia odmawiał tę modlitwę codziennie, wielokrotnie. Odchodził na bok, by nienagabywany do zabaw z rówieśnikami sięgać po różaniec. Nie chciał biegać wokół spraw tego świata, chciał biec do Nieba. Jego różaniec był „wędrówką”.
Długa wędrówka – a ta jest właśnie taka – jest zawsze wysiłkiem. Jest nużąca, wiąże się nawet ze zmęczeniem i bólem. Wszystko rekompensuje perspektywa osiągnięcia wyznaczonego celu. W przypadku różańca-wędrówki jest podobnie. Nie jest on przyjemnością, lecz trudem drogi. Nie musisz go nawet lubić! Możesz traktować go jako pokutę i właśnie to przede wszystkim ofiarować Niebu. Bo łatwo jest robić to, co lubimy, co sprawia nam przyjemność. Wiele większą zasługę ma ten, kto umie się przemóc, zmotywować i wykonać rzeczy wiążące się w wysiłkiem i cierpieniem. Każdy paciorek jest jak kolejny mały krok w stronę Nieba. Niebawem znajdziesz się tak blisko niego, że zauważysz zmiany. Coś z niebieskiego światła zacznie Cię nasączać, z wolna zaczniesz dostrzegać, że stać Cię na rzeczy tak niemożliwe jak zapomnieć głębokie urazy czy przebaczyć wielkie krzywdy… Odmawiasz różaniec jako wędrówkę, a ten owocuje w Twoim życiu nie dzięki Twej modlitwie dającej Ci radość, zanurzającej Cię w kontemplacji Boga, lecz dzięki modlitwie, która jest wysiłkiem kroczenia pod górę, by z każdym krokiem znaleźć się bliżej Nieba. Nielubiony i nierozumiany różaniec jako akt pokuty? Tak, bardzo owocnej.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
