Początków należy szukać w 2008 r. Wtedy ks. Robertowi, świeżo upieczonemu studentowi socjologii na Uniwersytecie Stefana Kardynała Wyszyńskiego, po raz pierwszy przyszła do głowy myśl, by poszukać miejsca wyciszenia, azylu, w którym ludziom będzie bliżej do siebie i do Boga, gdzie będą mogli powrócić do źródeł, na wzór biblijnych miast ucieczki. Nie bez przyczyny było tez zapewne tempo życia w Warszawie.

Totalny ignorant

– W tej inicjatywie wspierał mnie mój brat – opowiada ks. Robert. – Przez lata zastanawialiśmy się, gdzie takie miejsce stworzyć i jak to miałoby wyglądać w praktyce. Zadawałem też sobie pytanie, gdzie sam bym chciał pojechać, by nawiązać lepszą relację z Panem Bogiem. Co ciekawe, nigdy nie miałem powołania monastycznego. A tymczasem Pan wybrał właśnie mnie, totalnego ignoranta w tej dziedzinie.

Na tym myśleniu minęły nam trzy lata. W końcu zaczęliśmy szukać miejsca. Znaleźliśmy je nieopodal siedliska naszych dziadków, rodziców mamy, na obrzeżach wsi, w miejscowości Kolonia Poletyły. Pamiętaliśmy je z dzieciństwa, bo często chodziliśmy tam oglądać konie, które hodował mieszkający tam gospodarz – snuje swą opowieść ks. Grzybowski. I tak zwykły, wydawać by się mogło, podlaski las, polana i pole stały się zaczątkiem pustelni, a marzenie, w początkach nieosiągalne, zaczęło nabierać realnych kształtów.

Jesienią 2011 r., po uzyskaniu zgody bp. Antoniego Dydycza, ks. Robert stał się właścicielem 6,5-hektarowego gospodarstwa z lasem.

Boże dzieło

Rozpoczynając budowę pustelni, co z ludzkiego punktu widzenia ocierało się o szaleństwo, ks. Robert dysponował jedynie 15 tys. zł. Czy szukał sponsorów? Jak się okazuje, nie było to potrzebne. Pan Bóg sam zaopiekował się powstającym dziełem. – Proszę sobie wyobrazić, że dziś (1 marca, Środa Popielcowa – red.) do pustelni przyszły dwie panie. Jedna ofiarowała 5 tys. zł, druga – tysiąc – zwierza się ks. Grzybowski. Swoją inicjatywą kapłan zaraził specjalizującego się w architekturze sakralnej prof. Jerzego Uścinowicza, notabene wyznawcę prawosławia, który wykonał projekt i nadzorował całą budowę, mającą jak najlepiej wkomponować się w otaczający leśny krajobraz. Nie mogło więc być inaczej. Pustelnię tworzą drewniane budynki, piękne w swej prostocie.

W międzyczasie działania ks. Roberta wsparli też członkowie Monastycznych Wspólnot Jerozolimskich, którzy dziś są współgospodarzami miejsca, goszczą tu też systematycznie i pracują (mimo zakończenia budowy na placu jest ciągle coś do zrobienia, jak to na wsi) członkowie innych wspólnot medytacyjnych z Warszawy. – I tak, niemal niepostrzeżenie, rozpoczęła się nasza wielka przygoda wiary – podkreśla ks. Robert. – Choć były momenty, że miałem tego serdecznie dość, gdy Pan Bóg mocno mnie przeciągnął, dziś jestem wdzięczny, że mogę być świadkiem wiary i że w moim kapłańskim życiu otwiera się nowy etap.

Otwarte dla każdego

W założeniu ma to być miejsce otwarte dla każdego, kto będzie chciał się oczyścić od sztucznych potrzeb i obrastania rzeczami, posmakować ciszy i zasłuchać się w Boże Słowo, z myślą raczej o pojedynczych osobach. Pustelnię tworzą dom z kaplicą, w której honorowe miejsce zajmuje Przenajświętszy Sakrament i znajdują się relikwie św. Brata Alberta, kuchnia, czytelnia, a na górze cztery cele, przeznaczone zarówno dla osób duchownych, jak i świeckich, szukających tu możliwości wyprostowania swych dróg i na nowo ścieżki do Boga. A że takie miejsce potrzebuje opiekuna, na stale, na polecenie bp. Tadeusza Pikusa, zamieszka tu nie kto inny jak ks. Robert Grzybowski. – Cieszy mnie ta decyzja, choć każdego dnia na nowo muszę uczyć się wszechobecnej tu ciszy – podkreśla.

25 marca, w uroczystość Zwiastowania Pańskiego, podczas Eucharystii o godz. 15.00 Biskup Drohiczyński eryguje kaplicę w nowo powstałej pustelni. W pierwszym, a jakże potrzebnym, o takim charakterze miejscu w diecezji drohiczyńskiej. A zaczęło się od nieśmiałego pragnienia...